Son Yazılar
14 Aralık 2010, Salı

6 Aralık 2010

Mustafa Kuleli

kuleli@evrensel.net

Wikileaks belgeleri tam da, geçen hafta bu köşede yayımlanan “İşçi sınıfı internetle güçlüdür” başlıklı yazının üzerine patladı. Hoş bir tesadüf... İnternetin imkânları diye bağırırken, o imkânların nereye kadar ulaşabileceğini göstermek adına iyi bir örnek oldu. Yarın öbür gün çok uluslu şirketlerin, patronların, sarı sendikacıların yazışmaları da böyle ortaya dökülür. Benden söylemesi. Ne diyor Ragıp Duran hocamız: “Sadece diplomatik yazışmalarda değil askeri ve ticari yazışmalarda da, bir ihtimal, tarih, çağımızı, Wikileaks Öncesi-Wikileaks Sonrası olarak iki ayrı bölümde ele alacak…”
Uçuyor muyuz? Ayaklarımız yere basmıyor mu?

Şöyle izah etmeye çalışayım: Medya eskiden gazeteci patronların hakikaten sadece haber verme kaygısı üzerine kuruluydu. Daha sonraları sermaye birikim düzenindeki değişim ve küreselleşme, medyaların sermaye yapısını değiştirdi. Medya holdingler, oligopoller ortaya çıktı. Bu dönemin en önemli sloganı şuydu: Bilgi güçtür!

Bilgi güçtü, hala da en önemli güç. Hatta şimdi ticari bir silah da aynı zamanda. Medya patronları ticari ve siyasi çıkarları için kullanıyor medyalarını. Üstelik teknolojik altyapıdaki sıçrama, bu düzeni daha da sağlamlaştırmıştı. Gelgelelim iletişim teknolojilerindeki radikal ilerleme öngörülemeyen bir sonuca yol açtı: Sermayenin bilgi üzerindeki tekeli yıkıldı… İşte Wikileaks olayının gösterdiği şey bu…

Fakültedeyken bölüm başkanımız Haluk Şahin, bize soruşturmacı gazeteciliği “güç odaklarının bilinmesini istemediği olguları derinlemesine araştırma, soruşturma ve iz sürmeyle ortaya çıkarıp belgeleriyle sunmak” diye anlatırdı. Evet, Wikileaks bildiğimiz anlamda bir medya organı değil ancak bizden gizlenen ve açıklamanın suç sayıldığı bu haberleri ortaya döküveriyor. Çünkü geleneksel medyaları çıkarmak pahalı olduğundan, bu medyalar reklama bağlı olduğundan, reklam verenler- ihale verenler aslında gazete sayfalarını, televizyon ekranlarını satın alıyor. Dolayısıyla oralarda bu tarz “acı gerçekler”e yer yok! Bu gerçekleri elbette onlar ortaya çıkartmayacak, ortaya çıkmış dahi olsa, elbette onlar yayınlamayacak. Yani geleneksel medyalarda soruşturmacı gazetecilik mümkün değil.

Geçelim bizim cenaha ve olayın politik tarafına:

Evet; işçi sınıfı için gazetecilik yapanlar, sol-sosyalist yayınları çıkartanlar ve aklını AK Parti etrafında örgütlenen güçlere teslim etmemiş olanlar için yayımlanan belgelerde ifade edilenler sürpriz değil. Hatta “burada yeni bir şey yok” demek bile mümkün. Ama elbette bunların ‘belgelenmiş’ olması önemli ve bize politik olarak ciddi olanaklar sunuyor.

Sermaye iktidarlarının yürüttüğü derin diplomasinin ikiyüzlü doğası, çirkinlikleri ve ahlaksızlığı böylece bir kez daha afişe oldu. ABD’nin bir hegamonik güç olarak dünyaya nasıl baktığı, dünyayı nasıl algıladığı-kavradığı yine gözler önünde serildi. Ve tabii, şimdi yapmamız gereken, AK Parti’nin yolsuzluklarını, usulsüzlüklerini ve dış politika yalanlarını teşhir etmek. AK Parti’ye oy veren namuslu insanlara bunları tekrar tekrar anlatmak. İktidarda CHP yer alsaydı da ABD ile ilişkilerin aynı minvalde olacağını, bunun sermaye düzeninin bir gereği olduğunu hatırlatmak...

Referandum dönemi bitti, seçim dönemi başladı. Artık referandumdaki ayrımlara takılmadan, bireyler bazında ‘boykotçu’, ‘yetmez ama evetçi, ‘evetçi’ demeden demokrasi isteyenleri birleştirmek gerekiyor. İşte bu belgeler aslında böyle bir çalışmaya da zemin oluşturuyor…

İhsan Çaralan’ın dediği gibi, bir kez daha “Sağolasın Wikileaks!”

twitter.com/mkuleli

 ...

21 Ekim 2010, Perşembe

Sol-liberaller neden gergin?

4 Ekim 2010

Mustafa Kuleli

kuleli@evrensel.net

Yeni bir ‘solcu’ tipi peyda oldu. Şimdilik azlar ama sesleri çok çıkıyor. Yaptıkları ‘işler’ TV’lerde, gazetelerde yer bulabiliyor.
Başbakan isimlerini zikredip kendilerine teşekkür ediyor...
Sonra, pek bir eleştireller. Ama eleştirileri iktidara değil, muhalefete. Bir de devrimcilere…
Tahmin etmişsinizdir kimlerden bahsettiğimi. Kendilerine ‘liberal sol’, ‘yeni sol’ ‘özgürlükçü sol’ falan diyen zevatın içindeki bazı tipleri kastediyorum.

‘Yahu nasıl olsa bir avuç insan’ deyip takmamak da mümkün elbette. Ama iş artık şirazesinden çıkıyor. Bu arkadaşlar iktidar sarhoşluğuyla azdıkça azıyor.

Mesela sağ liberaller başta olmak üzere her türden sağcı, sosyalistleri, devrimcileri bugünün dünyasını anlayamamakla itham eder. Onlara göre devrimciler, 70’li yıllara takılıp kalmıştır. Artık işçi sınıfı diye bir şey yoktur. Tarihin sonuna gelinmiştir. İnsanlığın göreceği en iyi sistem kapitalizmdir. Dünya siyasetini analiz ederken ‘emperyalizm’ dediğiniz zaman, alaycı bir gülümsemeyle, ‘Yahu 40 senedir aynı laflar’ falan derler. Akıllarınca, sosyalistleri ‘zararsız’ görüp, kendi hallerine bırakırlar.

Bu yeni sol-liberal çevreler, bir adım daha atıyor, solda gördükleri, kendileri dışındaki hareketleri hizalarına getirmeye çalışıyor.
Referandum’da evet demeyenleri Ergenekoncu ilan ediyor bu arkadaşlar mesela.

Sonra garip bir şekilde, tüm dertleri EMEP, ÖDP, TKP ve Halkevleri. ‘4’lü çete’ diyorlar bu örgütlere. Sabah kalkıyorlar sola sataşma, akşam yatacaklar, bilgisayar başından kalkamıyorlar, geçmiyor öfkeleri, kinleri. Sosyalistler, komünistler kendi istedikleri gibi olsun dertleri. Her haltı bunlar biliyor ya, burjuva gazeteleri bunlara söz hakkı verip, prim yaptırıyor ya, gerçekten büyük fikir insanı falan sanıyorlar kendilerini. Yahu insan bir düşünür, ‘Burjuvazi niye benim gibi birkaç kişilik bir harekete söz hakkı veriyor da EMEP, ÖDP, TKP, Halkevleri gibi yüz binlerce kişilik örgütlere söz hakkı vermiyor’ diye.

Haa, tabi onlara göre işçi sınıfı-burjuvazi çatışması değil ki esas olan. Dünyaya, Türkiye’ye buradan bakmıyorlar ki! Onlar, asker-sivil çatışması üzerinden değerlendiriyor memleketi. Laik-kemalist-seçkinci zümre ile halkın temsilcisi AK Parti arasındaki çatışmada taraf oluyorlar.

Tamam olsunlar. ‘Yesinler birbirlerini!’ Bizi ırgalamaz. Ama bizim dertlerimiz niye onları bu kadar ilgilendiriyor ki?

Kardeşim işçi sınıfının iktidarı için mi çalışıyorsunuz? Hayır! Komünist misiniz? Değilsiniz. Devrim için mi mücadele ediyorsunuz? Ne alaka! E, o zaman niye derdiniz Türkiye’deki sosyalist partiler? Niye sabah-akşam solu eleştiriyorsunuz? Bakın 40 bin satan Taraf’ınız var. Okuyun işte güzel güzel.

Hem zaten sosyalizm ölmedi mi? Nedir devrimcilerle alıp veremediğiniz? Kurtarmaya çalışmayın bizi. Kendi halimize bırakın. Siz de kendi işinize bakın.

Hadi canım, hadi…

 ...

1 Ekim 2010, Cuma

6 Eylül 2010

Mustafa Kuleli

kuleli@evrensel.net

Zaman gazetesinin “Referandum Özel Eki”nden bir sayfa var yan tarafta. Bunların tıynetini herkes anlasın diye, gözlerinin nasıl döndüğünü, halk oylamasında ‘Hayır’ çıkmasından nasıl korktuklarını, bu korkuyla nasıl çirkinleştiklerini ve saldırganlaştıklarını herkes görsün diye böyle büyük bastık.

31 Ağustos Salı günü verildi bu ek. O gün Zaman’ın birinci sayfasındaki 11 unsurdan 6’sı (manşet dâhil) ‘Evet’ propagandası içeriyordu. Bu da yetmezmiş gibi bir de ‘ek’ vermiş gazete. Adı ‘Referandum 2010 – Neyi Oylayacağız?’ İçinde bol bol ‘Darbeciler Yargılanacak’, ‘Yargıda Büyük Reform’, ‘Ekonomik ve Sosyal Haklar’, ‘Fişleme Tarihe Karışacak’ gibi başlıklar kullanılmış.

Açıyorsunuz eki, ikinci ve üçüncü sayfalarda ‘Evet’ oyu kullanacağı belirtilen 56 ‘ünlü’ kişinin fotoğrafları ve görüşleri verilmiş. Siyasetçiler, sanatçılar, dini kişiler, sporcular ve gazeteciler var bu iki sayfada. Sezen Aksu, İbrahim Tatlıses, Orhan Gencebay gibi popüler figürlere de yer verilmiş ayrıca.

Çeviriyorsunuz sayfayı bu sefer ‘Hayır’cılar karşınızda. Tek sayfada 23 kişi. Türkiye Komünist Partisi Başkanı Erkan Baş, Tuncay Özkan, Alevi Bektaşi Federasyonu Başkanı Ali Balkız, Seyfi Dursunoğlu, Fazıl Say, Abdullah Öcalan, YARSAV eski Başkanı Ömer Faruk Eminağaoğlu, ÇYDD Başkanı Aysel Çelikel, İşçi Partisi Genel Başkanı Doğu Perinçek aynı sayfada…

Benim açımdan mesele sayfa sayısı, kişi sayısı falan değil. Gazeteler taraf tutabilir. ‘Evet’ ya da ‘Hayır’ propagandası yapabilir. Ama bu, ondan çok daha öte. Bir mesaj var burada. Seyfi Dursunoğlu neden Huysuz Virjin kostümü ile konulmuş mesela bu sayfaya? Abdullah Öcalan referandumu boykot çağrısı yaptığı halde neden burada?

Verilen mesaj net:

‘Aleviler, kemalistler, bölücüler, komünistler, dönmeler ve halka yukarıdan bakan enteller ittifakı Hayır diyor!’ Kendi muhafazakâr okurlarını böyle korkutacaklar. Bu arada anlıyoruz ki, Zaman okuru için en korkunç şey Huysuz Virjin ile aynı cephede olmak!

Bu nasıl bir zihniyet? Nasıl bir terbiyesizlik, ahlaksızlık, geri-kafalılık? Bu mu ‘herkesin hakkını gözeten’, ‘hoşgörülü’, ‘sağduyulu’ yayın anlayışınız? İnsanları Öcalan ile korkutarak mı toplumsal barışı sağlayacaksınız?

Bu iğrençlik yetmemiş, okurlarının gerizekâlı olduğunu düşündüklerinden herhalde, bir de sayfanın altına ‘Hayır demenin gerekçesi yok’ başlıklı bir kutu yerleştirmişler, belki hala mesajı almayan vardır diye:

“12 Eylül’de ‘hayır’ diyeceklerin büyük çoğunluğu halkoyuna sunulan 26 maddeye karşı değil. Onlara ‘hayır’ dedirten tek gerekçe, anayasa değişikliğini AK Parti’nin yapmış olması. Bunu da açıkça dile getiriyorlar. Oysa AK Parti karşıtlığının ortaya konulması gereken yer referandum değil, 2011 seçim sandığı. Zaten bu paketi Saadet Partisi ve Büyük Birlik Partisi de destekliyor. Yani konu, basit bir parti tercihi değil. O nedenle de ‘evet’ demek için ortaya objektif gerekçeler sunulabilirken ‘hayır’ demek sadece partizanlığı ifade ediyor. Ayrıca Türkiye’nin önemli kanaat önderleri, sanatçı ve aydınları da referandumda ‘evet’ diyor. Bunların içinde AK Parti karşıtları ve ‘yetmez ama evet’ diyenler de var. Olması gereken de bu. Referandum kültürü, paketin içine bakmayı şart koşuyor. Bu pakete ‘evet’ demek için sebep çok; ‘hayır’ demek içinse gerekçe yok.”

Teşekkür ederiz ‘pek değerli’ Zaman editörleri! Dediğiniz gibi, ‘Hayır demek için gerekçesi olmayanlar’ var idiyse, onlara harika bir gerekçe verdiniz: Sırf, bu sayfaları hazırlatan zihniyeti iktidardan indirmek için bile ‘Hayır’ oyu verilebilir artık. ‘Yetmez ama evet’ diyen biri, Zaman tarafından övülünce, bu sayfayı görünce, tavrını sorgulayabilir…

Yani istesek bu kadar iyi teşhir edemezdik zihniyetinizi. Sağolun!...

Mustafa Kuleli
30 Eylül 2010, Perşembe

23 Ağustos 2010

Mustafa Kuleli

kuleli@evrensel.net

Türkiye Cumhuriyeti’nin Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi’ndeki (AİHM) son savunmasını biliyorsunuzdur. Gazeteci Hrant Dink’in “Türklüğe hakaret” suçlamasıyla, şu meşhur 301’den mahkûm edilmesiyle ilgili AİHM’e yapılan başvuruda savunma veren hükümet, Hrant’ı suçladı ve onun “halkı tahrik ettiğini”, yazısının “nefret söylemi” içerdiğini iddia etti. Yetmezmiş gibi, Hrant bu savunmada bir Nazi lideriyle karşılaştırıldı!

Bunun üzerine, Hrant’ın oğlu, sevgili Arat Dink, “Yokluğum Türk varlığına armağan olsun”dan sonra bir yazı daha kaleme alarak “Devlet kendine yakışanı yapmıştır” dedi…

Evet, devlet ya da hükümet bizleri şaşırtmadı. Peki ya özgürlükçülüğü, demokratlığı, sivilliği kimselere bırakmayan, liberalliğinden sual olunmaz köşe yazarları?

Geçen Çarşamba, Hayat TV’deki Referanduma Doğru programında, İstanbul Barosu eski Başkanı Turgut Kazan çok önemli bir iddia ortaya attı. Dedi ki:

“Dink savunması Mayıs başında bütün liberal demokratların eline ulaşmıştı. Cengiz Çandar’a da verildi, bana da verildi. Ben bunu kimseye söylemedim. Söylememem gerekiyordu çünkü Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi’nin işleyişi içinde tarafların görüşlerinin basına yansıtılması etik değil. Meslek anlayışım gereği, ‘bana düşmez’ diyerek bir gazeteciyle paylaşmadım. Bir ay, iki ay, üç ay, dört ay geçti. Herhalde, hükümet değiştirir umuduyla beklendi... Böyle bir riyakârlığı yaşıyoruz. Dört ay önce bilinen bir şey, ‘Bu kıymetli hükümet, demokratikleşmeyi ve sivilleşmeyi bu kadar öne almış bir hükümet nasıl olsa değiştirir, biz ona söyleriz’ diye bekletildi... İnanılmaz bir kepazeliktir o savunma. Okuduğunuz zaman tüyleriniz diken diken olur... Dışişleri Bakanı, Adalet Bakanı ne kadar üzülmüşler! Ben mi yazdım? Bunu Genelkurmay Başkanlığı yazsaydı, o gün, o kâğıdı eline alan Cengiz Çandar 8 bin sayfa yazardı. Ama o gün, o kâğıdı aldı ve hepsi sustu.”*

Şimdi, bu iddia doğruysa, yaşanan bu dört aylık süreci nasıl açıklayacağız?

Görünen o ki liberallerin bir kısmı kendilerini hükümetin-iktidarın bir parçası olarak görüyor ve gazeteciliği bir yana bırakıp onlara danışmanlık, akıl hocalığı, halkla ilişkilercilik, basın danışmanlığı, sözcülük, manipülasyonculuk ya da ‘spin doktorluğu’ yapıyor…

Bu konuşmayı paylaştıktan sonra artık yapabileceğim tek bir şey var:

Bu vahim iddiayla ilgili başta Cengiz Çandar olmak üzere, Dink savunmasından önceden haberdar olmuş tüm yazarlardan-gazetecilerden kamuoyu adına açıklama istemek…

Ve belki son bir dilek:

Liberaller iktidar olduklarını sanabilir ama iktidarın özgürlükçü olduğu zannı artık lütfen sona ersin....

29 Eylül 2010, Çarşamba

9 Ağustos 2010

Mustafa Kuleli

kuleli@evrensel.net

Televizyondaki tartışmalara bakıyorum da hep aynı yüzler, aynı sesler, aynı argümanlar… Biri, diğerinin ne diyeceğini biliyor zaten, o konuşurken kendi şovunu hazırlıyor çabucak.

Ve sahne sırası onda! Önce konuşana laf atarak taciz ediyor, sonra bir ‘soru’ ve işte geldi sırası. Şimdi saz onda, söz onda, çalıyor söylüyor. Ya AKP’nin, ya CHP’nin türküsünü çığırıyor.

Her kanalda aynı terane. Akşamları kanallar arasında dolaşırken bakıyorum da hep aynı kişiler ekranda. AKP cephesinden ekrana en çok çıkan, eski ülkücü tosuncuk yeni kıraathane liberali Rasim Ozan Kütahyalı, CHP cephesinden ise CHP-MHP koalisyonuna can atan ve adeta cana tak ettiren Can Ataklı.

CINE 5’i açıyorsun Rasim Ozan var... (-ki CINE 5’teki bu programında, halkın yargı ve orduya karşı isyanından söz ederken bir yandan da muz yiyerek ve muzdan aldığı enerjiyle halkı yargıya karşı şapırdana şapırdana kışkırtan bir arkadaştır kendisi. Bkz. Burası Muz Cumhuriyeti değil!)

Kanaltürk’ü açıyorsun, Yine Rasim Ozan Kütahyalı, karşısında Cumhuriyet yazarı Ümit Zileli.

Beyaz TV’yi açıyorsun Rasim Ozan, karşısında Vatan yazarı Can Ataklı.

Habertürk’te Can Ataklı, karşısında Başbakan’ın eski Basın Danışmanı Ahmet Tezcan.

Falan filan…

Bir de Fox’ta Mehmet Metiner ve Enver Aysever ikilisi var. Ve hatta Star’da Ruhat Mengi var ki, bir yazıyı sadece ona ayırmalı…

Velhasıl, demem o ki, bu yeni televizyon formatı tuttu. Bir haber-yorum-tartışma formatı değil bu, siyaset şovu!
AKP ve CHP’nin medyatik militanlarını çıkartıyorsun ekrana ve ‘yiyorlar birbirlerini’! Söylediklerine inanmasalar da olur, imajlarını öyle kurmuş olsunlar kâfi. Yeter ki memleket bu AKP-CHP cenderesinden çıkmasın!

Her şey prodüksiyona dâhil! Bağırış-çağırışlar, parmak sallamalar, masa yumruklamalar, hakaretler, husumetler…

Ama ne yazık ki gerçek sanılıyor işte bu tartışmalar. Hâlbuki ben artık neredeyse eminim: Bu bir geçinme biçimi.
Para kazanıyor insanlar buradan. Rollerini oynuyor ve para kazanıyorlar. Hepsi bu.

İşin garibi, yıllar yılı gazeteci tarafsız olmalıdır diye bas bas bağıranlar, şimdi ya kendileri taraf, ya gazetecilerin militanca taraf tutmasını bekliyorlar.

İkiyüzlülük böyle bir şey değil mi?...